​Ukrayna'nın açık olan tek restoranı: Türkler her gün yüzlerce kişi için yemek yapıp sığınaklara ulaştırıyorlar

Başkent Kiev’de faaliyet gösteren bir Türk restoranı dışardan kapalı gibi görünse de mutfak da sürekli yemek pişiriliyor ve o yemekler sığınaklara, hastanelere ulaştırılıyor.

Hürriyet'in haberine göre; restoranda çalışanların tümü gönüllü, hiçbirinin asıl mesleği aşçılık değil.

Yaklaşık 20 yıldır Ukrayna’da yaşayan restoranın sahibi Onur Hekim ise Kiev’de yaklaşık 10 Türk restoranın bulunduğunu söyleyerek şunları anlatıyor: “Kiev savaştan önce çok hareketli bir yerdi. Sadece benim restoranlarımda 100’e yakın personel çalışıyordu. Bunların 20’si Türk’tü. Savaş başlayınca ayrılmak isteyenlere elimizden geldiği kadar yardımcı olduk. Ukraynalı personelimiz evlerine gitti. Türk çalışanları ise tahliye ettik.

38 yaşındayım. Bunun 20 yılı burada geçti. Ukrayna benim ikinci evim. Sahip olduğum her şey burada; ailem, arkadaşlarım ve işim... Ukrayna’da kendimi asla yabancı gibi hissetmedim.

Bu nedenle her şey güzelken burada olup da her şey kötüyken ayrılmak benim tasvip ettiğim bir şey değil.

İyi günde buradaysam kötü günde de burada olmalıyım. Kötü günde de çıkıp sığınağa saklanmadım. Burada olmamın amacı beraber büyüdüğüm insanlara yardım etmek.”

Mutfağı yöneten kişi ise 55 yaşındaki Valantina Pributkova. Bir oğlunun asker olduğunu söyleyen Valantina, “Ben aslında turist rehberiyim. Ama savaş başladığında ülkeme ve burada yaşayan insanlara nasıl yardımcı olabilirim diye düşündüm.

Evimde oturmak yerine yemek pişirebileceğime karar verip buraya geldim. Üç çocuğum var. Biri orduda görev yapıyor. Diğer oğlum ve kızımla her gün buraya gelip yemek yapıyorum. Akşam olunca da evimize gidiyoruz” diyor.

Günde ortalama 400 kişiye yemek yaptıklarını söyleyen Onur Hekim, şunları anlatıyor: “Savaşın ilk günü sosyal medyadan yemek yapacak kişilere ihtiyacım olduğunu söyledim. Bu insanlar bana ulaştı. Şu ana kadar kendi malzemelerimizi kullandık. Yaptığımız yemekleri hastanelere, sığınaklara; sivillere, sağlık çalışanlarına dağıtıyoruz. Elimizden geldiği kadar kendimiz teslim ediyoruz.

Yemek olarak kara buğday, et, makarna ve köfte pişiriyoruz. Bazı insanlar, ‘Neden oradasın?’ diye soruyor. Burada olmamın bana kesinlikle maddi bir faydası yok. Çünkü bu yemekler için para almıyorum. Kalpten istediğim için buradayım. Aynı durum Türkiye’de olsaydı orada da bunu yapardım. Orada da restoranımı herkese açıp yemek pişirirdim.”