Muharrem ve Kemal Bey’lerin kapı önü muhabbeti

Söylenen: “Hoş geldiniz, güle güle…”

Gölgesinde görülenler: Sen sağ, ben selâmet…

Ya herro, ya merro…

Al takke, ver külâh…

Ben sevdim, eller aldı…

Adresim aynı, kaderim aynı… (Kayahan’a rahmet olsun.)

Gençlere göre anlamı: Bekleme yapma.*

Aday olma… Oldum bile…

Çekil… Çekilmem…

Çekil, çekil… Çekilmem…

Hiç çekilmiyorsun be! Bana ne, sen çekil.

Madem dilber meylin yoğidi bende / Ezelinden ikrar vermeyeyidin…

Siz beni kurultayda helanın kapısında oturttunuz.

Doğru diyorsun ama eline kolonya şişesi vermedik.

Muharrem İnce: “Kemal Bey benim ağabeyimdir.”

Kemal Kılıçdaroğlu: “Biz baba oğul gibiyiz.”

Görünen ve anlaşılan o ki karışık bir aile ilişkisi var ortada.

Biri kendilerini kardeş sanıyor, öbürü baba oğul. İyi ki üçüncüden bahis yok.

Al birini, vur öbürüne…

Hasan Cemal nereye gitti?

Hiçbir yere gittiği yok. Hep aynı yerde. “Yerinde say” komutu almış, sayıyor. İstikrar budur.

Çocukları hayvanat bahçesine götürmesini hatırlayalım. Şarkıda anlatıyordu.

A de bakayım “A…” Bir de Y de “Y…” Şimdi bi de I “I…” Oku bakayım “A-yı…” Oku bakayım “A-yı…” Yalnız kızlar “A-yı…” Hadi erkekler “A-yı…” Cümbür cemaat “A-yı…” Bütün mahalle “A-yı…”

Şarkıda mutabık kaldıysak, bir ayı hikâyesine geçelim.

Köyde bir genç kız, yaban çileği toplamak üzere evden çıkmış. Çıkış o çıkış. Bir daha eve dönmemiş. Köylülerden biri o kızı bir ayının kaçırdığını söylemiş. Uzaktan görmüşmüş. Abileri silahları kuşanıp aramaya çıkmışlar. Ayının inini bulmuşlar. Ayıyı vurmuşlar, kız kardeşlerini alıp eve dönmüşler.

Toplanan köylüler, kaçırılma macerasını dinlemek için toplanmış. Kızın ağzına bakıyorlar. Şikâyet edecek, nasıl korktuğunu anlatacak. Mücadelesini özetleyecek ve abilerinin kurtarışını destanlaştıracak.

Kız hiç de o havada değil. Söylediği şu: “Ayıydı mayıydı ama kocam idi.”

Not: Bu eski hikâyenin gündemle alâkası yoktur.

“Siyasette 24 saat uzun bir süredir” sözünü demeden ve Demirel’e rahmet okumadan yıllardır siyaset üzerine yorum yaptığım için, garipseyenlerden özür dilerim.

Yavuz Bey istifa etti. Tebrik ederiz. Sözlerinin bir anlamı olduğunu gösterdi. Darısı, diğerlerinin başına.

Kimlerle yürüdüklerini, nereye gittiklerini beş dakika düşünürlerse, onlar da istifayı basacaktır. Yoksa, o yol, yol değil. Sözümüz mecaz tabii. Mecazdan geçme faslındayız, Hicaz’ı bulma yollarında.

Eğri büğrü de olsa, yoldur ama kör bile görüyor ki kötü yol o tutulan.

İyi olanı, kötü yola düşürenin vebali ağır olmalı.

Ağıralioğlu gördü, imzayı bastı. Gördük ki hiç de zor değil.

*Bekleme dedikten sonra yanına bir de “yapma” eklemek, dilimize polislerin hediyesi. “Ticarî, bekleme yapma” gibi. Dil mantığı açısından şık değil. Hatta yanlış. Fakat artık yerleşmiş vaziyette. Emniyet teşkilatına selâmlar.