Futbolda transfer döneminin heyecanı bir başkadır. Beklentiler bilinmezlerle beraber hep bir umuttur. Yıldız isimler bir kenara bir de sürpriz oyuncuların

durumu bu heyecanı daha da katlar. Herkes tahminleri yapar ve patlama yapacak oyuncular tahmin edilmeye çalışılır. Yeni oyuncu heyecan verirken, yeni teknik adama

neden hep şüphe ile bakarız?

Öncelikle saha dizilişi konusunda hepimizin fikirleri var. Vitor Pereira zamanında Fenerbahçe'yi 3-5-2'i oynatacağım dediğinde taraftar ayağa kalkmıştı. Hatta bir Giresunspor maçında taraftarın 4-4-2 diye bağırışına kulak kesildiği anı unutamıyorum. Teknik adamlar biraz yalnızdır. Tek başına gelir ve tek başına giderler. Futbolcu kontratı gereği daha fazla zamanı olur çünkü transfer dönemi de değilse takımı ondan faydalanmak ister. Teknik adam ise her an gitmeye hazırdır ve valizi de dolabının bir köşesinde bekler hep. Bazen saha kenarında ne kadar karizmatik görünseler de şehirden ayrıldıklarını pek görmeyiz. Ne taraftar gider ne de basın mensupları. İstisnalar hariç elbette. Yeni dönem dijital medyadaki 'edit' çılgınlığına damga vuran konuşmalar da genel de teknik adamlardır, orası ayrı. Belki de o yalnızlıkları basın toplantılarındaki serzenişli cümleleriyle duygusal konulara ilham veriyordur.

Transferler, beklentiler, umutlar, hayaller... Hayatın içinde olanlar ne varsa elbette futbolda da var. Ancak hep dediim gibi futbol hayatın içinde ancak futbol demek hayat

demek değil. Ne olur çok anlamlar yüklemeden şu sezonu bitirelim ve şampiyonu alkışlayalım. Bu arada bazen de futbola bir teknik adam gibi de bakalım. Hep onlara yüklenmek de olmaz.