Okan Buruk, Seleznyov’un yokluğunda takımının ayarlarında bazı oynamalar yaptı. Muğdat’ı santraforda yalnız bırakmak, yeşil-siyahlıların hücuma çıkmasını zorlaştırdı. Maçın başındaki Fenerbahçe baskısının sebebi de Akhisarspor’un topu ayağına aldığı kısa anlarda hücuma gidecek yol veya seçenek bulamamasıydı. Fenerbahçe bu dakikalarda kanatları iyi kullandı, tehlikeli bölgede çoğaldı ama bulduğu pozisyonları gole çeviremedi. Ne zaman ki Akhisarspor başka bir yol denedi ve topu ayağına alarak oyunu öne taşıdı, o andan itibaren maç dengeye oturdu. Akhisarspor rakibe tehdit oluşturduğu bu anlarda bir duran top ribaundundan golü de buldu.

Fenerbahçe maçın başında oyunun tek hakimi gibi göründü. Sonrasında dengelenen oyunda eksiklikler belirginleşti. Sağ kanatta Alper Potuk verimsizdi. Giuliano’nun tutuk gününde oyun kurma görevini gereksizce üstlenen Aatıf çok top kaybetti. Soldado yine silik bir gününde olunca ortaya çıkan gerçek Aykut Hoca’nın vasattaki ısrarı oldu. Fernandao, Bursaspor maçında kanıtlamıştı, dün de oyuna girdikten sonra etkisini hemen gösterdi. Soldado’nun yerinde Fernandao ve tabi ki Alper’in yerinde Valbuena daha doğru ve rakibi yıpratıcı seçimler olurdu. İkinci yarının başında oyunu eline alan, tempoyu yükselten Fenerbahçe skoru da eşitledi. Okan Buruk’un önlemine önlem katması belki de Fenerbahçe savunmasına da rehavet getirdi. Akhisarspor’un attığı ikinci ve üçüncü golün başka izahı olamaz. Muğdat ve iki orta saha oyuncusuyla yürüye yürüye iki gol buldular. Bu iki gol kupanın sahibinin habercisiydi. Fenerbahçe skorda geri düştüğü anda psikolojik olarak da çöktü. 86’da fark bire indikten sonra bile gerekli agresifliği gösteremediler. Okan Hoca farklı tercihlerle, kendi standardından daha fazla önlemle çıktığı maçta mahkum da oynasa sonuca ulaşmasını bildi. Finalde önemli olan sonuçtu ve bunu almasını bildiler. Kupaya kendilerinden daha fazla ihtiyaç duyan Fenerbahçe’nin elinden aldılar.

Tebrikler Akhisarspor’a.