Kulübede birileri varsa da Fenerbahçe’nin sahaya hocasız çıktığını ilk 11’i görünce anlamıştık aslında. Elbette vardır Erwin Koeman’ın bir düşüncesi ama biz anlamadık. Kötü bir dönemden geçerken Galatasaray deplasmanında savunma ağırlıklı oynayayı tercih etmek anlaşılır ama bunu yapabilecek adamlarla. Valbuena çabuk bir adam ama hızlı değil. Keza Frey de öyle...Buna rağmen ilk bölümde en azından Galatasaray’a coşkusu oranında pozisyon vermedi Fenerbahçe. Ama onca yabancı ile “Türk tipi gol yemeyi“ başardı. Sadece golde sonrasındaki tüm duran toplarda yerleşim hatası vardı neredeyse. Gol yediğinde kırılganlığı artan saha içi direniş başlatacak lideri olmayan Fenerbahçe için maç çok geçmeden Ankaragücü karşılaşmasına (veya Rizespor maçı hatta Zagreb deplasmanı aklınıza ilk hangisi geliyorsa) döndü. İkili mücadele, oyun senkronizasyonu, yardımlaşma ve hatta taktik aklı... Sahada neyi nasıl yapacağını bilmeyen bir Fenerbahçe karşısında Galatasaray 2 farklı skoru da bulup rahatladı. Diye yazmıştık ki sonradan oyuna giren Alper Potuk’un arkadaşlarına “hadi beyler pes etmeyin” diyen koşularını gördük. Sonra bir penaltı hemen arkasından beraberlik golü. Hatta ondan sonra Fenerbahçe’nin kaçırdığı iki gol varki her ikisi de gol olan 4 pozisyondan daha net... Galatasaray’ın savunma zaafiyeti belli idi bundan istifade edebilecek bir hocası yoktu Fenerbahçe’nin. Futbolcuların bireysel gayretleri bitti dediğimiz maçta bile bu zaafları ortaya çıkardı. Her iki takımın attığı goller, girdiği pozisyonlar karşılıklı savunma problemlerini gösterir cinstendi aslında.
Fenerbahçe uzun süre “fark yemedik çok şükür” diyerek oynadığı bir maçı “yahu o golleri nasıl atamayıp üç puan alamadık” diye bitirdi. Sonundaki gerginlik ise yakışmadı. Garip bir derbi oldu vesselam...
Not: Vefat eden F.Bahçe taraftarına Allah’tan rahmet, yakınlarına başsağlığı dilerim.
