A Milli Takımımız’ın İran ile İstanbul’da oynadığı maçta taraftar üstünlüğünün rakipten yana olması can sıkıcı elbette. Ertesi gün de Arjantin Milli Takımı’nın antrenmanını 40 bin kişinin seyrettiğini okuyunca daha da üzülüyor insan. Kulakları çınlasın, eski program arkadaşım Cüneyt Kaşeler’in; milli takımların önemini yitirdiğini söylerdi hep, yitirmiyor… Belki form değiştiriyor ama milli takımlar dünyanın her tarafında hala önemli. Geçtiğimiz yıllarda yine Alman Milli Takımı’nın stadyumda halka açık antrenmanını on binlerce kişi izlemişti mesela… Almanya ve Arjantin farklı coğrafya ve sosyo-ekonomik yapılar olarak doğru iki örnektir diyelim ve kendimize dönelim.

Sadece tribünlerde değil kahvehanelerde de izlenme oranı düştü milli takımın. Yani topyekûn bir alaka kaybı var ve evet bunda Milli Takımlar Teknik Direktörü Lucescu’nun payı son derece düşük, hatta yok. Ama zaten bu yüzden hocayı getirdik. Bu yüzden yaşı ilerlemiş olmasına rağmen hocaya ciddi paralar ödeniyor. Tekrar tekrar yazalım. Evet, Milli Takım ciddi bir erozyona uğradı ve bunda sizin suçunuz yok Sayın Lucescu. Ama artık muhalefetteymiş gibi konuşmayı bırakıp yapacaklarınızı konuşma vakti gelmedi mi? Mütemadiyen şikayet ederseniz nasıl ilgi artacak Milli Takım’a? Üstelik şikayet ettiğiniz konularda haklı olduğunuzu da düşünmüyor kamuoyu. Ne demek yerlilerle yabancılara maç yaptırma fikri? Ukrayna’da çalışırken böyle bir teklifiniz oldu mu? Niçin böyle anlamsız cümleler kurarsınız ki? Halbuki durum şu: Elde ilerisi için gayet umut verecek genç yaşta uluslararası tecrübe sahibi olmuş bir jenerasyon var. Bu gençlerin üzerine inşa edilecek bir Milli Takım, ahalinin sempatisini de yeniden kazanacaktır. Geriye kalıyor Lucescu ve ekibinin az konuşup çok çalışması. Hikaye bu kadar basit. Öyle Arjantin ve Almanya kadar olalım diye bir beklentimiz de yok hani. Eski günlere bile razıyız hocam, eski günlere razıyız.